Problem infiltracji szeregów wroga nie jest konceptem nowym. Ludzie robili to od początku świata. Pierwszy Kościół tego doświadczył, czemu więc współcześni mieli by się dziwić?

Podczas Reformacji infiltracja specjalizowali się jezuici, jako „wojskowy” zakon. Oni mówił jak Protestanci, przeklinali jeśli było trzeba papieża na ich oczach, znali ich żargon, kolejność nabożeństw i co trzeba powiedzieć aby wyglądało, ze są oni za nimi. Religia katolicka pozwala na tzw „religijne kłamanie”, co jest ekwiwalentem „celu uświęcającego środki”.

Jezuita mógł wyjść do przodu, przyjąć Jezusa, uronić łzę w oku..na oczach wszystkich. W duchu jednak trzymał duchowe „skrzyżowane palce” bo był na misji od papieża- infiltracji. Potem był już „swój”- mógł poznać jak Protestanci działają, gdzie się spotykają,ilu ich jest i jakie są ich następne posunięcia. Potem „Protestant” kontaktował się z Watykanem i często jego darzeniem była ordynacja, by stanąć pośród liderów by mieć wpływ na gore. Stamtąd mógł prawie swobodnie działać nie zostając wykrytym, tłumiąc wszelkie podejrzenia.

Rzym nigdy się nie zmienia, poza zmianami powierzchniowymi. Tak tez jest i w naszych czasach, z tymże współczesny człowiek w zborze nie uczony jest myśleć, analizować ani kwestionować. Dzięki temu ludzie mogą stanąć za pulpitem i jawnie nawoływać do jedności z Rzymem i…nikt nie kwestionuje…Jest to zabronione…tak nas nie uczyli…możemy tylko myśleć, głosić jak nam nakazali…

Stad, wróg może działać przez lata i nikt nawet się nie domyśli…

====

Czytaj pozostałe części:

Część 1